از منظر بارت اولین چیزی که از عکس، دریافت می‌شود، حضور مرگ است. هر عکس خیالی دارد، که شیرینی آن خیال، با مرگ‌اش در لحظه‌ی قاطعانه‌ی اکنون پیوندی سترگ دارد. پس ما به مرگ می‌نگریم. به لحظه‌ای که مرگ در مختصات زمان و مکانی گاه ناشناخته به چشم ما می‌رسد و روایت آن اتفاقی است که مرگ را به زمان پیوند می‌دهد و باز به نقطه‌ی اکنون باز می‌گردد.

بسیاری از کسانی که این روزها عزیزانشان را بر اثر ابتلا به کرونا از دست می‌دهند، در چنین شرایطی‌اند. آنان نمی‌توانند مراسم خاکسپاری برگزار کنند و حتی نمی‌توانند در آغوش کسی گریه کنند. این اتفاق تا مدت‌ها آنان را درگیر می‌کند و باعث می‌شود روند سوگ واری در آنان با چالش‌های زیادی مواجه شود.

پس از 29 سال، می‌توان این پرسش را نه صرفا ذوقی که به تناسب واقعیت های تاریخی به میان آورد که ماندگارترین تیتر رسانه‌ای در آن ایام که سایت خبری و کانال های پیام رسان و شبکه های ماهواره ای هم درکار نبود و داستان به چند روزنامه و مجله محدود می‌شد، چه بود؟